I.
Ben mi kaybederim
Çocukluğumu ve çiçekleri
Rasyonel sayılarla inatlaşıyor kilise görevlileri
Unutulmuş gibiyim yaz akşamında
Mektupsuz geçen ikinci baharım
Suni rüzgarlarla yaşayamıyorum
Ve bir çinko düşse yeryüzüne
Ben, kalbimi kaybederim yalnız.

Fakat kalbim!
Orada görmüştüm seni
Bir gökyüzü gözlerinde
Bir gökyüzü ellerinde
Sokak adamlarında kalmış düşlerim
Begonyaları da yakıştırmıyorum artık
Biraz ölmek geliyor içimden.

Darağacında hayallerim baki kalsın
Gece lambası gülüşünü yastığıma iliştir
Uzun uykulara kızıyorum çoğu zaman
Uzun uykularda seni çok özlüyorum

II.
Eskiden saçlarını saklardım ellerimde
Sonra bir gidişin vardı ansiklopedilere konu olan
Kalınca sevişmeler
Kalınca ölümler

Bir adam donuktu öylece
Kadınlar ve orospular geçiyordu yatsı vaktinde
Kilise çıkışı olağan bir günahsızın evi
Güneşin karanlık yüzü, Akşam Sefası bitkisi
Seslenişimi başlatan zaman
Geri dönsün, dönüşsün, bükülsün
Sahil kenarında unutulsun kuşlar
Deniz bana ne yakın ne uzak
Artık hiçbir sensizliği anlamlandıramıyorum

İki sokak ötedeydi,
Nasıl anlatsam
Güzel boylu sevişmeler, Nietzscheler
Bugün sen yoksun ve ben su üstünde nefessizim.
Böyle bir ölmekti sanırım sensizlik

III.
Bugün çok ağladım
Annem başımı okşadı
Belediye yıktı kerpiçten düşlerimi
Ağladım çünkü seni annem kadar sevebilirdim
Fakat felsefi düşünceler yasak ülkemde

Güneydoğu-İstanbul karayolu
İşin içinden çıkartamadığım düzinelerce bulut
Onlar ki biraz ölmüş bulundular
Ben de ölmüş bulundum
Buraya kadar annem seni sevebilirdi
Fakat kimsesiz bir çocuk suçluydu ülkemde

Ne diyordum? kalbim, evet
Bir ritmi sevmiş gibiydi
Sabah yatağımdan kaldıran melodiydi sesin
Belki de seni sana anlatabilirsem
Begonyalar anlam kazanır
Böylece beni toprakla buluştursunlar
Çünkü çok özlüyorum seni manzara resimlerini izlerken

Adımı unutup
Sert kayalıklarında bir sahilin
Seni hatırlamak adına
Gizli gizli saçlarını sayıyorum
Gökyüzü maviydi
Saçlarınsa eflatun mavisi
Başka türlü unutamıyorum ölümlerimi.