gerçekler birer yalandı
kimselerin bilmediği kadar açıktı
yalnızdık hepimiz
bir adamın kalabalık düşleri kadar yanıldık

...


içindeki çocukla
türkü çağıran dilsiz adam
gelen notalara asar gözlerindeki uzakları

rutubet kokulu duvarlara nem yapmış çayla
gönderilmesi unutulmuş mektubun
yalnızlığa anlam katması
baktığı kilometre taşlarına sürgün geceler

yolculuktur yüreğinin ülkesine
her mülteci girip
sürgün çıkan sevgiler

belki bir fotoğraf
olur ya
sokakta tanıdık ayak sesi
pencereden görünen
karşı ışıkların birinde aşk

ihtimallerle örülmüş
sakız kokulu zemheri kazağı gibi umut

herşey
ahşap duygularını siyaha boyadığı sabah
aynada günaydın demesiyle bitti
kalabalık ne varsa ömür adına

oysa
trenler uğurlanıyor
gemiler kalkıyordu vedalardan
sanki hiç değişmemiş zaman
kısa pantolonuyla ağlıyordu çocukluğu
denklemler
matematiksel sorular
felsefi cevaplar
bir ütopya üşümesi oldu
aklının şose boyu suçları

herkes onda hiç kimse
o herkes de kimsesiz

( insan bir kere doğar
yaşadığını sandığı sürece ölürmüş )

bir sürekli akrep sokar
yelkovan batar
o muhteşem mavi şarkılı acılarına

ağaçtan sakallarına yürürken göz yağmurları
dudaklarının u dönüşüne çömelir izmarit
ahraz gölgeler içinde
kirpiklerinde çamaşır asan annesini özler
intihar dolar parmakları
rezil giyinmiş kentin
bayat hüznü örtülür üzerine
ve yarı açık görüşlü bir pazar
sonra kapalı cezaevi korkuları
bir karıncanın yükünü düşünür
ardından adamlığı gelir aklına

saati
hiçbir yere gidilmeyeceğini bilerek kurup
sadece hayatın devam ettiğini
ruhuna ispat etme çabası
tüm beceriksizliği

bir çekmecenin tarihi dökümanlarıdır
o paha biçilmez unutulmuşluklar
ve adam kendinde ölür
kendinde yaşar
hiç durmadan..!

herkes biraz düşmandır kendisine..