sadece söylediklerimle anla beni..



çağırmadım
soğuk bir karanın en umarsız yerinde
ellerim yüreğime kapalı konuşuyorum sadece
ecele bir tek yarın kaldı herkes için
dur ve koridorun başından uzat yüreğini
anımsadığın gölgeleri görecek kadar kabaracak aklın

ben seni çağırmadım
sakın eteğine doldurup mahcup ayrılığı
kabuk değiştirerek yalandan terketme olduğun anıyı
pencereden sarkan göğün mavisinde gör kendini
öylece bekle
sakın çocukları uyandırma bir güz sonu rüyasında
kendinden uzak bir mevsimin
arifesinde saklan
ne olur korkutma beni

gemiler gönderiyorum
güvertelerinde okyanus rengi aşklar var
gözlerinden akarken martı ayazı çığlıklar
sen sadece bir düşün bağımsız durağında çıplak bir acı büyüt
gelip geçen beyaz bulutlar göreceksin caddenin gökyüzünde
soluna ince bir ipek gibi dokunursa yağmur
saçlarından taradığın buğdayları serpebilirsin kaldırımlara

elinde iki güvercin olan kendin geçebilir deli göz bebeklerinden
avuntusuz bir şarkıyı mırıldan ve hiç bir tepkiyle eğilme kendine
göreceksin güvercinler ölüyorken avuçlarının içinde
sen en ıssız ruhun sahibi olarak
şehrin en acınası bedeninde ölüyor olacaksın

kendime dönüyorum
son tren mağlubiyet mevsimini alarak gidiyor
kışın megaloman suretinde çizebilirim artık yalnızlığı
görmediğim uzakları
dinlemediğim öyküleri
ve yaşamadığım aşkları
denizin kirli yeşiline resmedebilirim

yaralı cümlelerden bir şiir yazsam şehrin tepelerine
her geçen yabancı resimlerin gözlerinde okusa onları
kış en şiddetsiz şarkısıyla geliyor
notalar suskun, aralık daha gözlerinden silmemiş acıyı
dönüyorum kendime
rutubet toprağına işlemiş bu kentin
ve bir anda yağmur tıklayarak penceremde merhaba diyor
karşı çatının üzerine demirleyen martılar güvercinler kargalar
ve onlardan korkarak saklanan serçeler yıkanıyor
son acı yağmurlarında
gökyüzünün gri tonlu arkadaşları şehrin her yerinde
ve ıslak toprak havalandırıyor ruhumu

unutkan hayat
elini uzatırmısın
sadece biraz anılarımla sohbet etmek istedi içimdeki çocuk
sen dokunursan daha vicdanlı olur fotoğraflardan kalan hatıralar
unutkan olman mühim değil
sen içimdeki çocuğa ayılt uyku halindeki unuttuklarımı
gerisini boşlukta ağrıyan kendim çözecektir
sen sadece aklını yitiren benliğime bir umut ver
herşey kendiliğinden büyüyecektir

şimdi geceden kalma arafda
aklım fikrim sen diye bir roman yazacağım
ama sen gelmeden ölmem gereken bir hayatın adına
ve sen olmadan üşüdüğüm iklimin her soğuk sesinde
bir harf düşecek sayfaların boş yerine
aslında sen hep olacaksın
ama ben çekildiğim zaman bulutların ardına
yalnızca bir gölgem kalacak
artık bilmediğim onca senli hayalin
bensiz bir yerinde hatırlayacaksın beni
yani olmadığım bir kavramda
olmayan ruhuma koşacaksın..



sürgün başlıyor..