kaybolmuş yıllardan geliyordum
uzak yıldızlardan
yalnızlığın içinden
ve senden

abartılı içimi hoş gör
yüce bir dağ değilim ben
duygularıyla yok olmuş düşünceden
sana yeni nehirler devşirdim
bazen düzlüğünde oyalandım bir mavinin
bazen uçurumlarında kederden

iki kişilik sıcaklığı artıyor sensizliğin
sonu sende kaybolan sinemalarda
arka koltuklara saklanıp gözlerini yuman
bütün ışıklar beni yutsun ki
sana aşkımı söyleyemedim

duydum
tabi ki duydum
karanlıklar geçiyordu önümüzden
ve içi boşalmış çiçekler akıyordu
kadife yanaklı güllerin
dinmeyen efsunlu sevgisinden

bizi sokaklarda kol kola gezdirip mutlu ettiler
kaldırım taşlarını mı sevmedik
ya da balkonlarından düşüp
ölmeyi mi düşünmedik ansızın

içime yakınlaşıp kendimi güldürdüm
takla atan palyaçolar
kılı kırk yaran ip cambazları
aşkımızın son aralığında yürüdüler
uzun kırbaçlar şakladı
yaralı kaplanların sırtında.