yine gece...
yine çok soğuk..
yalnızlığımın bir çocuk gibi sarılışını izliyorum nemli duvarlara..
bir bebeğin elleriyle tutunuyor gözlerim
soluk renkli hatıralara...
"keşke" diyorum "keşke" ve bitmiyor keşkelerim..
hiç mutlu bir hikayem olmadı benim
mutlu bir çift satırı olan ne de şiirim...
hiç bitmedi nedenlerim
kafamda binlerce delik açan soru işaretlerim..
kulağımda çığlık çığlığa bir tabut sessizliği
"sen ve ben" hiç olmadı değil mi?
öyleyse ne hicranı ne de vuslatı yaşadık biz
yanyana ne bir fotoğraf ne de bir iz
kapımda ölüm soluyor rüzgarlar nedensiz
söyle bana hiç "biz" olmadık değil mi?
lütfen biraz seni hatırlat bana
bir küçük hatıramız bile yok değil mi?
bırakacağımız zamana...
yüreğimde bunca zamandır yanan sen değil miydin?
ve sonsuza kadar büyüyen bu yangın neyin nesi?
ve bu bitmeyen gözyaşı...
lütfen..lütfen biraz seni hatırlat bana
kokun bir sokak öteden geliyor sanki
böyle ölmek istemiyorum
böyle yok olup gitmek...
lütfen..
lütfen..
lütfen biraz seni hatırlat bana...

Hakan Zengin