Şimdi ölüyorum bir proleter gibi.
Otuz saniye veya daha kısa bir zamanda.
İri postalların altında,
Küçük apoletler ezdi beni.
Bilgeliğim kırıldı önce,
Sonra bileklerim.
İki gözü hala hayata dikili.
İyi halli bir Marksist gibi,
Meryem’in taksitli sancılarında
Belini ağrıtan İsa gibi,
Ölüyorum,
Issız bir o kadar da kalabalık bir çarmıha bağışlıyorum ellerimi.
Kanıyor avuçlarım,
Yüreğimde çivi izleri.
Yapraklar rüzgârla irkiliyor,
Başı dönüyor ayrılıkların.
Yıldızlı bir gök taşınıyor galaksimden,
Ölüm mangasının Karşısına dikiyorum bedenimi,
Başıma konan talih kuşu vuruluyor alnından.
Belki rasyonel görünmüyor ama,
Regl oluyor şehrin sokakları korkudan
Dönemli dönemsiz bir kanamadır bu içtihatsız.
Kediler gurur takılıyor mart ayını,
Boykot ediyor mahalle kasabını,
Kelimelerin kifayetini kaybettiğini düşünerekten,
İhtişamının hattını çizdiriyorum bir ressama,
Geçmiş olsun dileklerinde bulunmayacak artık eczacılar,
Öpünce de geçmeyecek,
Daha bir zonklayacak,
Daha bir ölecek,
Acılar.


npynst.