Gecenin kör karanlığında
Bir demirci çekiciyle dövdü damarlarımı,
Paletli tanklar çiğnedi etimi,
Mezarımın kumunda büyüttüm kan çiçeklerini,
Barbarlar dilimi kesti,
Tel örgülerin ardına sürüldüm.
Tefle döndü etrafımda ecinniler.
Hücrelerim şirk koşarken beynime,
Kendimi ayaklarımdan astım çiçeklerin yaprağına.
Daha ceninken,
Biliyordum üç kuruşun değerini,
Açken ekmeğin,
Bağırırken suyun,
Nazımın hikmetini,
Biliyordum.
Ah Mayakovski
Çağır lili’yi sevsin bizi,
Fırçalayalım gökyüzünün tavanını,
Siyahta renklerden sayılsın, beyazda…
Ülkenin kültürünü s.iktiret.
Benimde şiirlerimden kimse anlamıyor.
Yaşamak yeni değil oysa
Gel ceplerimize bulut dolduralım,
Sen çocukluğumun filmini yönet


…Ben çocukken de güzel ölürüm.


Gecenin kör karanlığında
Uykum ecnebi bir kızla kaçtı.
Hayatımın büyük bir kısmını,
Onuruma bekçilik,
Bir kısmını da ölerek geçirdim.
Cephede gelen ilk kurşunla vuruldum.
Bir damla kanımı ziyan etmedim.
Bütün dillerde askerdim,
Senin dilinde sevgili,
Herkesin gözünde deliydim,
Senin gönlünde veli.
Muhabbetin civarına yazdırdım kendimi,
Herkes lal’dı.
Ben sağır.
Haydi Mayakovski,
Sen bağır.
Menziline ulaşır belki sesin.


… Ben çocukken bağıramazdım.
Kurşunlar tünerdi tepemize…



pysnt.