Ey geceler!

İçimi kararttığın gibi aydınlığımı söndüren geceler.
Fırtınalar kopardığın yalnızlığın sessizliğinde;
Bir ormanın gökyüzüne buğulu yükselişinde,
Akarsuların en gür şelaleleri, pınarları
Ve senli rüyalarıyla suladığım geceler...


Ey geceler!
En çıplak bedenleri karalar bağlayarak giydirdiğin geceler.
Acılarla yırtılmış kalbimi gece yarısı zamanla diktiğin,
Sevginle yüreğimdeki yaraları sardığın ellerin;
Günleri bir bir toprağa ekip, biçtiğin,
Dertleri insanlarla dünyanın eleğinden geçirdiğin geceler...

Ey geceler!
Işığı karanlığa gözlerinle sürgün ettiğin geceler.
İyileri ayrılıkların en zalimi kötülüklere emanet ettiğin,
Silahlı can alan dilencilere bedenleri bozuk para gibi verdiğin,
Bu dünya kimseye miras kalmaz, mezar taşından başka;
Barış için savaşan gönüllerin kanını karartan geceler...

Ey geceler!
Beni can evimden vurup, mum ışığınla yaktığın geceler.
İnsanı, insana düşman ettiğin, varlığı yokluğunla çaldığın,
İnsanlığı boğduğun, cehennem ateşini dünyaya taşıdığın,
Aklımı başımdan alan, bilgiyi cehalet ve cahilliğin perdesiyle örten geceler...

Ey geceler!
Melekler gözlerinde uyusun iyi geceler...

Figen ANAR