Otobüsün arka camını çok iyi tanıyorum Pera.
Cam buğusunda delirircesine doğmuş mavi tonlu bir adın;
Şöforun kirli tebessümünden ırak.
Adınsa;
Dokunaklı aşık sessizliğimi saklayabildiğim tek gizli mabedim.
Yemin ederim çürümüş kederim nerde biterse orda duracağım.
Yol almışlığıma bakma.
Sûkutu edep bilmiş bir dilsizin öyküsü bu Pera.
Hani "Ben giderken iki kere ağladım" dedin ya,
Ben ardından bir kere bile ağlamadım.
Kelimelerimin boynuna geçirip urganı,
Kırgınlığımın yalvaran fısıltısına baka baka sustum.
Lakin sana kırgın değilim.
Sabır giyimli bir matem benimkisi.
İnziva mektebinde murâdı yitik.
Anladım Pera,
Anladım gitme’lerin seni geri getirmeyeceğini.
Rasih’in doğuşuna şahid olmuş bir şairin,
Kırılmış gururunun yağmura yansıyan kaygısını.
Şimdi söyle bana Pera,
Ben ne zaman yağacağım ağlarcasına?

O günü unutmadım Pera.
Güneş semada şahlanırken şehrine,
Kolumdan tutmuşluğunu,
Bir lokma mevsimi andıran gülüşünü,
Sûkut mazgalı dudaklarında saklanmış selamını.
İlk bakışını halen saklıyorum anılarımın iştahsız sancılarında.
Gözlerinde gördüğüm ürkek bir masalcı;
İğde kokusu teninde lêtafet.
Hali vaktince gidişin;
Gebeydi yağmur intiharına.
Söylesene Pera gidişin nereliydi?
Ne vakit yorgun düşecekti yağmurların ?
Ellerin hangi mevsim serpilecekti kıyısına yüreğimin?
Umut şiirin mısrasıdır Pera;
Sen gönlümün umudu.
Söylemek gönlüme küfretmek lakin,
Seni bekliyorum;
Başlangıç noktam o şehrin terminalinde.

Biliyordum Pera,
Hemhâl bir gayb yorgunluğunda ölüyorken gün;
İğne deliğinden sızıyordu afitab.
Roşna ışığının eskitilmiş vadi sessizliğinde,
Ölümü kutlar gibi uçarken yarasalar;
Bir ömürden geçiyordu zaman.
Beni dün’lere götürecek ne kadar ayetin varsa elinde;
Yüreğime fısılda.
Beni dün’de öldür Pera.
Çünkü dün’de sen vardın.

Kağıdı yırtık şiirler