ömrünü dudaklarıma sür
gözlerini kaparsan duyarsın söylediklerimi
anlarsan eğer bana da anlat
kalbimden ne istiyor hayat

durduramıyorum sayıklamamı
terliyor harflerim
yangınlardan yapılmış şiirlerim eteklerime saklanıyor
bitirmemişken henüz çocukluğum elma şekerini

düşlerini eklem ağrılarında saklayan kadınlara
sabah serinliği gibi dokunuşlar sunan adamlara
’kahraman’ denilirmiş, bunu öğretmen lazım
masallara tekrar inanırsam hatırlarım
evet, o renk hala gökyüzünde
bir tutam yaşam gayreti
herkesin yaşayacağı kadar aşk
anlayabildiğimiz kadar hayat
seçebildiğimiz kadar şarkı
duyurabildiğimiz kadar sesimiz olsun
herkes gibi olalım
farklılık kederdir
kalplerden çıkan o tatlı/ekşi dumana
kaldırabildiğinden fazla sorumluluk yüklememeli
perdeyi açıp güneşe merhaba demek için
yağmursuz günü beklemek çıkarcıların mesleğidir
ama mutlaka bir başkalığımız olsun diyorsan
duvara yapışmış çığlıklarımızı
memleketin zehirli dilinde heba olmuş ıslıklarımızı
kuşları çıltırtan kepaze tarihten isimlerimizi toplayabiliriz
ve yepyeni bir dinginlik yaratabiliriz

bu yüzden sana baktıkça ben
içimde çiçeklenen varoluşu severim
ah bilemezsin bu ahengin nasıl bir servet olduğunu


birbirini tamamlayan kafiyeler gibiyiz
mısra sonlarında olmamız öyle güzel

aynı şiirde sabahlamak var aklımda

yıllarca

ardından her ömrün sonunda olan uykuya dalarız...