sokaklar ateş, sokaklar gazete mermi gözyaşı
ne ararsan bulursun yabancı, elleri kanlı taşlar, don tutmuş sarı güneş
yöre ağıtlarından geçip, dünya şarkılarına karışır şu kanalizasyon
kalbimiz
tam orta yerinde bir hicran saatinin akrebi
tutmalıyız hep beraber, tutmalıyız ellerimizden kaçan insanlığı

buğday yanığı ten
ter ter dökülen emek
bir lokomotifin eseri şu dumanlar, dumanlı dağlar
yazmasın kaderi bir yüzyıl daha böyle berbat
insan bedbaht
tanrı bilmez akıllarda ali cengiz
kırk birinci harami
kırk bir kere soygun delisi
yolsuzdur efendisi

şiir kamyon arkası kaçamak
anne elini öpmek kadar roman
çocukluğundan gelir o garip merhameti insanın,
sevişirken ağlaması.
oyuncaklar bile kavuşunca ve binince askerler atlarına güzel
firari sonbaharlardan sonra böyle kış
savaşlar gemi, hayaller arazi maviliğin
yazarken kırılır imla, hatalar mezartaşsız ölü
namazını kılmaya giderken ölür her dede
durur mu kalb teklifsiz
taş lâl, kağıt boş, sokaklar sessiz
gül zemberek çelikte, rahim oyuk kabe

yine de seviyor insan, sevmeli sokakları
kutsal bir metini tutar gibi okşamalı kedileri
menapoz sıkılmaları yaymalı banklara
denizin karnı gurultu
çevrilmez hiçbir ışığın başı
Ay kıskanır, nazik beyefendi
hanımefendi erguvan ılık gecelerin
çelik göbekli cehalet ıkınınca doğar yeni
söz, koku, arzu
acı tanıdık, dudakları ince bir yaprak
çürümek üzere avuçlarında şarjör misali
bitene küfreder, sonra alnına ’sakın gözlerinden kaçırma gözlerini’ der
gözlerim gözlerinden artık bir bahar anlatamaz
tut ki dökülmüş etlerim, kemiğim,
uysal sokak köpeklerini dahi azdırır iskeletim
’affet ellerim
affet dudaklarım’
bir başka kalbin siyah çoraplarını çıkarıp, okşadık ayaklarını gecenin
malt, ekmek ve peynir kokulu masa da
deniz üstü köpürür azgın sinirlerim

geçeriz bu caddeden yine
saparız ana yola
debriyajlı motor özgürlüğümüz
eksiklğimiz ana korkusu
ense tıraşı
güzel bir kız
çelik paslansın diye dua eder yeryüzü
çelik var olduğundan beri emek bozgunu dünya
uslanmaz asfalt kıran makine
incinirken toprak gül bahçe