iki uçurum arasında kalıyor karar vermek
her zaman aynı şey
nehirlerin ucu kavuşmaktır diyorsun
topla cesaretini
korku kararsızlığı sevmez

küçük bir özet takılıyor ormancının aklına
bütün yaşadıklarım bu
daha fazlası için ruhunu saklaman yersiz
o okumayı biliyor rüyalardan devşirip
kara kuşlar tekrarlıyor bilinmezliği
bulutlar ne fena imiş

getirin diyecek yok
verin ızdırabı sonunu bilsin
nerede her dem kendini sorgulayan yalan
oysa basit bir kolye imiş ölüm ağzında

iki çaresizlik ortasında
kalbini çalandan kaçan istek
kabuğunu kırıp daha ileriye
tadılmamış duyguları seziyor
yer göğün en ufak dili
bu menzili haykırdıkça alevlenen aşk
öpe dursun eski katilini

dudağım sana işve ile süslü
sen kimsin diyecek kadar ters
ve buğulu akşamlardan aşkın sonunu ezber eden
benim güzel kaktüs çiçeğim
elime batsa da aşkın
ben seni seveceğim.