Ben geceyi sabah ederken
sensiz, sokak lambasıyla aydınlanan odamda
aldım elime kalemimi başladım kâğıtlara seni anlatmaya..
Hangi sözden başlasam diye düşünürken masamda, yine gözlerin geldi aklıma..
Edebiyatın en güzel cümlelerini kurmalıydım sana, mahcup olmamalıydım seni anlatırken kâğıtlara, hangi kelam senin gözlerinden çıkan sözler gibi değerli olur ki..
Ahh bir konuşsa o gözlerin.
Ayakta duracak dermanı
kalmaz dizlerimin.
Utancından avuçları terler ellerimin.
Bir konuşsa gözlerin
maviler yağmur gibi yağar denizler üzerine.
Bir konuşsa gözlerin
Karanlık aydınlık olur gecemde.
Bir konuşsa gözlerin
sessiz çığlıklar atar yüreğim.
Öylece sana dalıp gider gözlerim.
Ben gözlerin ile zamanda adım adım sana doğru ilerlerken,
hangi saat seninle mutlu olduğumuz vakitte durabilir ki.
Bir çift gözlerde mi saklıydı ebedi mutluluğumuz..
Yoksa söylenmemiş en
nadide sözlerde mi??
Kış gelince ocağıma yağmurlar yağar ansızın sol yanıma.
Sırılsıklam olurken ben, gözlerini getirir aklıma, ısınırım sıcacık samimi bakışlarınla..

Ve şükür ederim yüce Yaradana
Gözlerini helal kıldığı için bana..

Vuslata Yolcu..