Yar’im;
Sabah uyandığımızda
yan yana Allah’a
yönelmeyi özledim..
Kahvaltılarda sana bakmak
ile meşgul iken soğuyan
çayımı özledim..
Sen sabahın soğuğunda işe giderken kapıya kadar gelip
seni Allaha emanet etmeyi özledim..
Güneşin tam tepeye geldiği
vakit, beni arayıp
’ne var ne yok sesini duymak istedim’ demeni özledim.
Akşam iş dönüşü yine beni arayıp ’bir isteğin var mı? ’ diye soru sormanı özledim..
Ben daha kapıya yönelmeden senin içeri dalmanı, ve boynuma sarılmanı özledim..
Yemekten sonra akşam
çayımızın yanında muhabbet etmeyi özledim..
Uyumadan önce en sevdiğim şarkıları söylemeni özledim..

Şimdilerde sen ayrı yerde oturuyorsun,
ben ayrı yerde..
Tutsağı oldun sonu gelmeyen dizilerin..
Eskisi gibi bakmaz oldu bana gözlerin..
Artık muhabbet bile etmez hale geldik..Bir nasılsın sorusuna
hasret kaldım..
Olsun yine de ben her şeye rağmen;
Senin gülüşünü,
Senin bakışını
Gözlerimin içine uzun uzun
dalışını,
Her sözünde mavişim demeni
Înan ki bir b/aşk/a özledim.

Vuslata Yolcu