Yine yıprandı
en çok sakladığım şey

ellerimde cam bardaklar
içkimde canlanırken ,
anıların öfkesi...

mesafeler denizi doğururken
gözlerinden sağılan
ben ağlamam..

senin dışında bir yerde
koptum kendimden
her ölümde ,
rüyanı gördüm ...

ben kapaklı bir tabutta bekledim bitmemeyi
babam büyüyü bozdu artık inanamıyorum
bir masal olduğuna yaşamanın

babam kendini toprağa astı verimsiz bir toprağa
ölerek o
kovdu güneşi saksıları yaktı ..

ağlamak kayboluyor
gülümsemek yersiz
durmak biraz durmak
toplu iğneden daha küçükçe

kımıldamıyorum
gereksiz kağıt
yazılar amaçsız

gök yanınca
ateş açar kapılarını..
mikrop kapar gökkuşağı

çok kişilikli bir hayvandır insan
kendinden bile saklanan aynadır gerçek
kalbin durgunluğundanmıdır günyüzünün hüznü

sabırsızlık ne acıdır
imkansızdır,
camdan kemiklerle yürümek. ..

hiç ayna yoktu göremedim birşey
tanrı söylediği kadar sevmedide
isketimin çukurlarında olur olmaz vuran bir yansımaydıgerçek
bir küfürün içindeydi geçmiş
zahmetli yanlarımı çiziyordum çalkalem

Unutuyordum baba
silmek için nezeliyordu birşeyler
çınlar acım
acım aynadan atar kendini boşluğa
vidalarını arar duvar
düşünümü yokolur doğanın
ayrılır tırnak etimden...

güneşlidir yalnızlık
üşümenin ispatıdır bu

morarmış dudaklarımdaki şiddetli küfürler.
bedellidir yaşamak...