Sen benim gönül ağlarıma

yakılan en güzel ağıtsın...

içimde bir yer var

içinde asla göremeyeceğin

küçüktüm ben

yüzünü unutmaktan korktum

yağmurun aktığı bir çeşme

gözlerime tanıdığım bir hak


seni sevmek...

Ah ölüyoruz

kurumuş mor dudaklarımızda

susuyoruz

biliyormuyuz ne için öldüğümüzü

Bükme boynunu

gün gelir anlarlar seni

kapadım gözlerimi

bastırdı baskınlık

her yeri görüntüsü sardı


sana dokunamazdım

sana baktığımda

ince kemiklerim gövdemde kırıldı




...

seni anıyorum şimdi
seni görüyorum,
bir melek kadar hafif ve narin.

bedenimi küle yatırmış

En çok anlattığımızdır

artık konuşmuyorsun
unutmuş gibisin unutulmuşta
ayna incitiyor gibi

soğuk gece
iliklerime değin
yalnızlık
sapsarı sararan


(kısmi felç düşlerim)
içerde pusu kurmuş
tüm canlı bağırışlarım

bilinmeyen yas,

pişmanlık ve boğazı yakan korku


güneş kaçtı gökyüzünden
bulutlara takılı kaldı uçurtmalarım

mevsim kış


gözleri oyuldu besledğim tüm kuşların
benim gözyaşlarımla yıkandı mevsim

çerçeveyi asılmış bırakmaya niyeti yok
teşhirkar isyan konuşuyor
resimlerinizde
susmaya niyeti yok


suskunluk içime boşalıyor
seni çiziyor herşeye durmadan


Oda bıkıp kaçar
en sonunda dikenli bir salıncak
en sonunda yalnızlığımla başbaşa

alışkanlığım yalnızlık
orda durup bakan

bir siluettir acı veren
dağılan mutluğun ardından
ve sensizliktir komşum
arkadaşım çalan radyodaki hüzün ...

ve herşey sevgilim
olması gerektiği gibi
kabulsüz geri göndersemde
hakikat gözlerimi tahriş etti

ve üzgündüm özgürsüzlükten
varoluş sadece sensin
şimdi kimbilir nerdesin...

bir taşa yüklüyorum tüm hıncı
ve kırıyor attığımda
paramparça....

aşk yalnızlığıma güler ,
alaycı
bitirilmiş kavonozun dibine bakan
tüketmiş benliğim yalnız
palavralarım yalnız
gerçekler kamaştırır gözlerimi

halbuki severdim yaşamı
koyu bir bahta kurban ettiği halde bile
oysa yanıklardan göremiyorum şimdi derimi

ve yalnızlık sızlar
sızar bir yerlere gene...