fırtınaya kapılmış kuru bir yaprak gibiyim
öyle doluyumki belkide ansızın taşa bilirim
hedef kıldılar çarmaga gerdiler hayallerimi
uzandım ama tutamadım ellerini suç bendemiydi
dönülmesi imkansız bir yolda şimdi o gitti

dünyamı karanlık yoksa benmi görmüyorum
insanlarmı sustu yoksa benmi duymuyorum
yaşamak degil bu degilmi ben çıldırıyorum
söyle be arkadaş ben neden hep kaybediyorum

yağmur yagıyor yağmur çiseliyor sokagınıza
bulutlar öyle bir ağlıyorki yürek burkuyor
karanlıga bogulmuş anılar sadece izliyorlar
dizleri üzerine çöken bedenim sus pus kalmış
çakılmış gözlerim evlerinden yükselen feryada

yarım kalan sevdamız kurşun sıktı umutlarıma
kader yine oyununu oynadı gururumla anlasana
o gitti dönülmez bir yolda şimdi gelmeyecek
bırakıp gidin artık beni anılarımla arkadaş

yaralı gülüşlerinde bile neşe dolardı hayat
umutları ve acıları yaşatırdı körpe yüreginde
zümrüt gözlerinde buruk bir tebessüm yaşardı
kimselere söylemez ve anlatmazdı kendi acılarını
işte ben öyle bir melek sevdimki anlayamassın

karlı dağların eteklerine yağan kar gibiyim
buz kesmiş kalbim sızlıyor dağılıyor cam gibi
atmışım kendimi sokaklara içiyorum deli deli
sakın ayyaş sanma beni dinmiyorum yarimin hasreti
dinmiyor arkadaş dinmiyor dinmiyor arkadaş....

E R K A N