dilin tutulur konuşamassın gözlerin dolar ağlayamassın
soguk duvarlar yürür üzerine hiç bir yere kaçamassın
nefesin daralır hayattan vazgeçersin hatta kendinden
yakıp yıkmak istersin hertarafı kırmak istersin kalpleri
öylesine acı verirki yaşarken öldürür insanı ayrılık

yürüdügün yollardan bıkarsın baktıgın hertaraf siyah beyaz
bütün sesleri çıglık gibi duyarsın beynin oynar sanki
göz yaşların dökülür sonra yanaklarına bitap bi halde
bir yorgunluk çöker vucuduna boş boş bakarsın etrafına
öylesine acı verirki yaşarken öldürür insanı ayrılık

hüzünlü şarkılarda ararsın onu acı çektirirsin kendine
saçın sakalın uzar kesmeye erinirsin bıkmışındır hayattan
karanlık gecelerde çıkar yürürsün bıkmadan üşenmeden
çiçekleri suçlarsın güneşi suçlarsın ve yıldızları
öylesine acı verirki yaşarken öldürür insanı ayrılık

yemek yemessin su içmessin susuz toprak gibi kurursun
arkadaşlarına kızarsın kendini yanlızlıklara kapatırsın
öyle bir nefret dolarki yüregin bazen dayanamaz isyan edersin
aynalara bakmaya utanırsın kendinden kaçarsın köşe bucak
öylesine acı verirki yaşarken öldürür insanı ayrılık

içerin kan ağlar sıgamassın dünyaya dar gelir sokaklar
çepe çevre sarmıştır kabuslar, düşlerini hayallerini
anlatamassın yaşadıklarını deli derler diye korkarsın
uykunu onunla uyur onunla uyanırsın unutamassın onu
öylesine acı verirki yaşarken öldürür insanı ayrılık

güneşe maruz kalmış yüce karlı bir dağ gibi erirsin
yumruklarsın duvarları ellerinden kanlar saçılır
hissetmessin ellerinin acısını yüregindeki acı kadar
ben artık yaşamayamam dersin ama yinede yaşarsın işte
öylesine acı verirki yaşarken öldürür insanı ayrılık

E R K A N