gönlümden kalbime akıyor hırçın bir sevgi nehri
umutlarım sandal olmuş dalgalar üzerinde yüzüyor
ellerim boş kalsada gözlerim hep seni arıyor
öyle bir sevdaki bu yaşaması bile çok zor geliyor
yanlızlıklarımla sevda sokagında bir başımayım şimdi

nereye baksam herkes seni hatırlatıyor her an bana
üzerimde bir kırgınlık halsizlik ve yorgunluk var
düşünüyorumda ben bunları hekedecek ne yaptım aceba
hakkımız yokmuydu bizim bir parça aşkı tatmaya
onlarca insan arasında o kadar yanlızki yüregim

öyle bir yük koydularki amuzlarıma taşıyamıyorum
seni hayatımdan çıkarttım ama kalbimden atamıyorum
her gece yıldızlara uzanıyor onlarla dertleşiyorum
tutunacak dalım kalmamışki ben napayım söyle şimdi
derinlere dalıyorum ansızın bogulacagım diye korkum

sevgi nedir bilmezdim ama acısını yaşıyorum kana kana
gök yüzünden semalara inmiş melekler seni soruyor bana
efkarlıyım be gardaş dokunmayın bana çekilin yanımdan
hayat dallarında çiçek açmıştı sevda bahçemin gülleri
ufuklara süzülmek isterken derin sulara battım işte

kömürle yazılan kaderimi kar taneleriyle süslerdim hep
her daim içimde bir parça umut vardı yaşamaya dair
acı zulüm geçen yıllarımı baharın güzel yüzüyle sarardım
yüzünden tebessüm eksik olmasın derdi erkan sezgin abim
insanları okadar severdimki sen bitirdin sonsuz sevgimi

bugünlerde kendimi buluyorum kaybettigim senliklerde
benim sevgime sen layık degilmişsinde geç anladım işte
aramızdaki fark benim hayata gerçek yüzüyle bakmammış
oyun oynayacak yaşımı çoktan geçtim ben oynayamam artık
kurulan bu masal dünyasından sevgi romanı olarak çıkıyorum

E R K A N