47
Yorum
103
Beğeni
5,0
Puan
5295
Okunma


--hiç olmamış gibisin hayatımda muhterem
ve hiç ölmemiş gibi--
sen düştüğünde fikrime muhterem
yollarım karışıyor birbirine
bir mum alevinin ucunda titriyor bakışlarım
mor odanın içinde
aklım morarıyor
heryer kangren
kesip atsam olmuyor
kesmesem
kahkahasını bırakırken falezin üstüne sevimsiz bir kadın
üzulme
ölume çare yok diyor ak sakallı ihtiyar
seri bir şekilde boşalıyor
gözlerimin frenleri
İhtiyar diyorum muhterem ihtiyar
ömru senin yasından bin fazla bir ihtiyar
ne vardı öyle acele edecek
böyle orta yerde bırakıp bizi öksüz bir çocuk gibi
alıp beyazlığını gidecek
birlikte oturuyor parktaki bankıma
sessizlik ve yalnızlık
karanlık üşüşüyor benliğime
yapraklarım sararıyor
ha düştü ha düşecek
aklımın neonları sönüyor birden
karabasanlar çörekleniyor ruhumun üstüne
ben karışıyorum
evren birbirine karışıyor
vagon vagon hatıralar yükleniyor sırtıma
şimendiferler patlatırken beynime sirenlerini
bir çığlık ayak uçlarımdan boğazıma yürüyor
yutkunmak mesele
dunyanın kirinden üstüm başım çamurla sıvandı muhterem
eve almıyor babam
ağlamak isterdim eşiğinde
gitmeseydin
yoksun işte
hiç olmamış gibi
varsın işte
hiç ölmemiş gibi
*
-bu yuzden muhterem
hiç gitmemeliydin kenar mahallemden-
5.0
100% (81)