Sen gülünce;

Baharı saçlarından tutup savuran rüzgârları sevdim
Ay ışığına gebe akşam güneşlerini
Üşümüş çocukların çapaklı gözlerinde uykuyu sevdim
Yokluğunda uzadıkça çelimsiz gecelerin sayılı yıldızlarını…





Sen gülünce;

Başımdan aşağı boğulan ıssızlığı
Kendi kimsesizliğimle kendi katilimi sevdim
Sere serpe önüme doğan güneşte ateşi
Yokluğunla yakıp kavurmakta yarışan güneşi sevdim





Sen gülünce;

Kalemi sevdim
Dile getiren ölüp giden kelimelerimi
Her mısrada kanamayı sevdim adın gectikçe
Yılmadan karalamayı sevdim senden önceki kahrolası hayatımı



Sen gülünce;
Uçurumları yıkan sıcaklığı sevdim
Giderken arkanda kalan sessizliği
Hiç karşılaşmadığım gürültüde dağılan çığlıkları sevdim
Bir sen,bir ben bulup boşluğa doğru haykıran


Sen gülünce;

Öpmeyi sevdim acılarımı göz bebeklerinden
Tek umudumu harcamayı sevdim hesap yapmadan
Üşümeyi sevdim bir bahar akşamında
Vurulmuş çocuk gibi zamansız ölmeyi sevdim çırılçıplak


Sen gülünce;

kendim olmayı sevdim
Yatağıma çöken yorgun bedenimde kapanmaz yaralarımı
Ne maviyse onu sevdim
Ne siyahsa onu
Ne soğuksa onu sevdim
Ne kadar ateşse onu …



Sen gülünce;

Gülmeyi sevdim
Ömrümce semtime uğramamış bambaşka gamzelerle
Senden ben olmayı
Benden sen çıkarmayı sevdim
Umudun kahpece pay edildiği şu adaletsiz dünyada




Sen gülünce yaşamayı sevdim
Sen güldükçe yaş/lanmayı...










Gülşah Gayret
Tekirdağ



_