Bir kere gülümsesen kaynardı kırıklarım
Döktüğüm yaş yüzümü yıkarken yanmadın mı
Vicdanına ermiyor sessiz hıçkırıklarım
Şu kapıdan destursuz çıkarken yanmadın mı


Uzansam erecektim vuslatının eline
Söyle kimler tutundu kalbinin bam teline
Günahım pusu kurmuş çehremin menziline
Gidişini alnıma sıkarken yanmadın mı


Gülmüyorum sen yokken acım dikiş tutmuyor
Uyutmuyor yalnızlık yokluğun uyutmuyor
Her tür şeyi denedim tek bakışın etmiyor
Ben çaresiz boynumu bükerken yanmadın mı


Hakkım olmayan hana kimler oldu hükümdar
Günüm zehir zemberek gecemde hep hicran var
Şimdi yatağım mezar yurdum köhne odam dar
Ellerinle ipimi çekerken yanmadın mı


Terk ettiğin o yerde kırk mum yaktım ardından
Kurtuluşum yok artık iç kemiren kurdundan
Tıpkı bir esir gibi def ederken yurdundan
Dönüp sana biçare bakarken yanmadın mı


İçime haykırıyor sessizliğim çok derin
Gönlümdeki aynaya kör mü oldu gözlerin
Ruhumun gergefinde dolaşırken ellerin
İşlediğim nakışı sökerken yanmadın mı


İyi yere çıkmıyor yolun öbür tarafı
Duymak istemiyorum belkide itirafı
Gönül evime astım güldüğün fotoğrafı
Ateş gömlek giydirip yakarken yanmadın mı



Gülşah Dağlı/Tekirdağ


.