// çok eskiden gök’bendim //




bir kibrit çal
az göğe bak
yak ki kabarsın hatıraların kara teni
bak ki göreceksin
yüzümden çalınan tebessümleri



tam da delirmek anıydı
uçurumun kenarında tutarken günü
hayat
ve savaş
sayısız gölge geçiyor hafızamdan
sürekli bir devinim içinde zaman
ah ! yollarda kışlıyorum



çokluk ve uzaklık
iki izafi kavram
aldırma manifestosu
hatta çoğum
ve uzağım olduğum kadar
tut ki o şehir senin
bu şehir benim savruluyorum



üzgünüm
kendi düşlerine küsermiş insan
yılgınım
usandım iki yakamdan
içimde ölüyor tüm kuşlar
heybemde birikmiş bir enkaz
ve binlerce kalp kırığı
gör ki evde yokum
ve her türlü söze tokum doyduğum kadar



git şimdi
bir pencere açıyorum hürriyetine
yol senin yolun
kirpiğimin düştüğü yerde kalacağım ben
hepsi bu olsun
ömrümden geriye kalan






ADSIZ ŞİİRİME AD OLARAK TAÇLANDIRAN SEÇKİ KURULU BAŞTA OLMAK ÜZERE YORUMLARIYLA ONURLANDIRAN SİZ DEĞERLİ DEFTER ARKADAŞLARIMA TEŞEKKÜRÜM VE SAYGIMLA...