’’ kim vurduya gitmiş olamaz aşk
güne uyandığında toprağımız ’’




ve sen gidiyordun
titreyen bir günde
ben kalıyordum
köle pazarında kimsesiz



çünkü yapraklar en çok üzüldüğü yerden kopuyordu
çünkü büyük yalnızlıklar umudun kırıldığı yerden geliyordu



yağmursa yine yağıyordu
su taşkını
sel baskını
seve seve boğuluyorduk



çünkü biz kadere inanıyorduk
çünkü böyle diziliyordu merdivenler üst üste
her basamak bir öncekinden kaygısız ve rahat



kısma sesimi
gökyüzünden bir kuş uçtu kalbime
ninniler dinleyeceğim daha anamın ağzından
solup gidecek kederi sonbaharın
yaslandığım buz gibi duvarlardan ayrılacağım



doğmadan ölmenin acısına ağlamayacak gözlerim
bu kasım doyacağım adamakıllı



yani kal
ben sana inanmayı seçtim
göğsünden koptuğum günde dirileceğim