’’ huzurun cemreleri düşüyor yüreğime
ben arınışın arefesinde
yeni bir baharın eşiğindeyim ’’


arda kalanlar hep yitip gidenlerdi
unutulanlarsa senden sonrası
bir adım ötesi ıssız ve karanlıktı
çıkar yol bırakmayan girdap misali
kaşsız gözsüz
babası gitmiş evler gibi kimsesiz
kabuslardan türeyen efsaneler kadar boş

onlar ayyuka çıkardıklarım
yaşamdan sızanlar
uygarlıkların ardında kendi pasını unutanlar
çoktan silindi göz ucumda
dokunaklı yalanlar

ah ölüler bahçesinde yeşeren siyah ve kızıl gül
sen tâc ile tahtı yerle bir edendin
kalbimin duvarlarında esneyen vurgunlar
ve içimde ukde kalan ne varsa
devrilmedik yük kalmadı üzerime
ve benim ölmediğim köşe başı

şimdi bütün yıkılmışlara inat
dağların karına
mesafelere hatta
tükenen zaman çemberinden geçip gidenlere inat
madem ki vefanın ısrarlı kaçışıydın
öyleyse cennetliksin