Sana bu mektubu
Bozkırların bilmediği denizlerden uzak
Kırk yıl odun taşıyan
Yunus’un diyarından yazıyorum
karanlığımı boğan mavi bir akşamüstü




Yıldızlarla hemhal
Tanrı’yla baş başa
Bir taşra kuşu kadar özgür
Kırık şehrimin kadını
Seni düşünüyorum




Kalbinin kafesinde çırpınan ben
Varlık ve hiçlik sarkacında
Van Gogh ‘un günebakanlarının
Solgun yüzüyle yazıyorum
“hüzünlü dönemeçler”




Dar sokaklarda sıkışan rüzgârım
Kendime esiyorum
Yalnızlığım ipi kopmuş bir uçurtma




Bir Rumeli türküsü çalıyor radyoda
Seni sarıyor hüznüme
İstanbul kokan saçlarını özlüyorum




Kaç demdir
yel değirmenleriyle savaşan don kişot’um
Gülüyor hayallerim bana




Keşke diyorum
Ashab-ı Kehf misali
Uyutsa beni de Yaradan
Sonra
Sonra yokluğuna uyansam
Alışsam bir türlü alışamadığım sensizliğine




Yolunu bulan bir karınca olsam
Bıraksan ellerimi

Artık ölsem







çok kıymetli seçici kurulu’na ve sevgili edebiyat defteri aileme sonsuz şükranlarımı sunarım.





gönül gençyılmaz