Kızıl bir geceye koşarken hesaplı,
Adım başı ayak ucuna düşüyorum.
Gözlerinde ki bu yorgunluk neyin nesi ola ki !
Görmüyorsun; görüyorum..

Üfleyerek avcumda ki tozları ahın bahtına,
Bir ikindi ezanına yetişiyorum, mahfil boş.
Sen her rekat da şiirimsin tertemiz..
Umut ekmiyorum şansıma,
Varsın kavuşmasın ellerimiz.

İlkin bir gün diyorum hevesli,
Sebebi belirli hislerimi kör topal yürütüyorum.
Susmak kolayıma geliyor pür nefesli,
Sanma senin ömründen eksiltiyorum..
Yaşatmaya çalışmadıkları sürece beni,
Seviyorum beni seven herkesi.
Kimse sen değil, kim sen ki..!
Eskidi kulağımda ki tüm sesler,
Duymak sağır ediyor belki,
Şehir düşüyor gözlerimden..
Sabır büyütüyorum,
Vazgeçtim menekşelerden...


Nafile değil mi ? her anın geçmişi..


Kızgın bir irade dururken ufkunda,
Bana nefesin bile meyletmez.
Çakır gözlerimden çakılırken adım altına,
Hükümsüz kaldım.
Bekleyişlerim bitmeyecek ömürsüz.
Çiğnenmişim tarafından..
Öylece gönülsüz.

’Bizim ayrılığımız ben doğduğumda kesilmiş göbeğimden’

Bir daha doğamam ki anamdan,
Emdiğim süt burnumdan akarken durmadan..

Neyse gem vuruldu, gam göründü..
Düşe kalka gittim yazın ardına,
Kimse görmese de biri varır elbet,
Herşeyin farkına...
Ben bedenimi çektim ebed parkına.
Çatladı ellerim,
Dişim sızlıyor durmadan.
Gözlerim arıyor o mahfil hep boş...
Demek helal düşmedi Hakkına..

İsmail Yılmaz