"Kirpikleri toz tutmuş, buğulu falan bakmıyor."

Gözlerim batıyor, üflemeyin.
Batsın...
Görmediğim, gördüğümden çok fazla.
Besmelesiz konuşanın
ruhu doymaz birazla...

Sitemle yazdığım şiirlerim,
şüpheli virgüllerle bakıyor kalemime.
Zaten nokta koyabilseydim,
sorularla işaretlenmezdim alın yazımdan...

Sabredin,
en azından yaş kurutan kirpiklerim kadar.
Sormayın,
dilimdeki yaşımdan eski sözleri.
Bilmeyin,
bir şey de bilinmez kalsın.
Dilerim, bedenim amansız çukurlarda
apansız yuvarlansın...

"Merhabasına muhtaçken, elvedasına sevindim.
Dev gibi hissederken, cücelere yenildim."

Ayak ucumdan başladı uyuşukluk.
Nefesime eklenmiş öksürük nöbetleri...
Yaralarım tuz bağlamış.
Suskunluğum tutuşturdu umrumu.
Adımdan sebep, mecbur uzattım boynumu.
“Kal...” derken
gözlerinde izlemiştim sonumu...

"Evi unutulmuş anahtar gibiyim;
hiçbir kapıyı açmaz varlığım.
Yine oyalanıp kaldı bir yerlerde...
Kendini avutuyor,
sahibinden bihaber
renkli yalnızlığım."


İsmail Yılmaz