kimsenin annesi beyaz kazaklar örmek istemez
istemesede
ellerinde sararan yumağın bitimidir belkide ömrü çocukluğun
çıplaktır gülüş kadar yüzüde masumiyetin.
kurşunlar giydirilsede ömrünün baharına
geriye düşlere salınan gözler kalır
dünya bitmeden gözler kolay kolay ölmez.

bir çocuk aya dokundu
biri güneşle büyüyüp yanarken.
iki yıldızın karaya vurmasıyla bitti
yangın üşüdü
ayaz yandığına okundu..

kimin annesi eteğini ölüme susatır
ve kapısına çocuğunun ömrünü asar.

köy hali bir şehrin çiğnenmiş cümlesidir
varlığı atılmış kararan evlerin damına.
sesini dağ yutar acının
dağı aşsa da yankı olur yarasına döner
çocuk diyorsun
en çok içine dönüp bakarlar
çünkü,
her çocuk vurulduğu yerin doğumudur.
ölümleri taşınamaz bir köyden şehri susan dile
böyle kalır
bazı
çocuklar toprağın dağınık imgesidir..

hangi baba kurşuna çocuk büyütür
sürer bir namluya oğlunu
ve yarasına hangi baba basar..

/ Yüksel Batu