Sular köpürür en durgun yerinde gecenin
Yüksek bir uçurumdan bakıyoruz kendimize
Karşımızda durarak.

Ve asıl böyle başlıyor, geçmemişe bakıp
Geleceği yakmak.

İçimizde bir göç başlıyor
Hepimizden bir parça göğün kalbinde
Kalabalığız aslında her birimiz
Yalnızlıklarımızı sayarsak.

Bir taş daha atıyoruz üstümüze.
Temelinden yıkık neyin bahsini yapsak.

Düşüp toprağa karıştı sana söyleyeceğim bütün sözler
Yine boşalmadı içim

Astım niyetimi, göğün dalına
Cümlem konuşsun
Merhameti yok nasılsa
Kalbimi ısırıyor boşluğundan.

Tırnaklarımla kazdım geceyi bir parça ışık adına
İçimde açıldı yara
Öğrendim ben, dünyaya yarayla bakmayı.

Ve şimdi üstümü susuşlarla örtüyorum
Ağrımı üstüme yıkarak.

Ülkelerce kederin toplamıdır yüzüm
İklimi kurak.

Üzülmeyin
Gömdüm hepimizi
Ölümü bağrıma basarak...

Yüksel Batu/ Ayna İnsan Edebiyat Sanat Dergisi 12 Sayı