uslanmaz kundağı çocukluğumun
yola sürmeyi kes artık hayat.

ilk yolu kuşlar çizdi göğe
sonrası vefasızlık
benim sesime uymuyor söylediğim
şarkılar
çoğuyla küstüm
susmayı
sana çıkarken
öğrendiler..

bıçağını sırtımda taşıdım sür’günün
yüzüm dağ kokuyorsa bundandır.
hiç kurşun görmediysen eşgalime bak
ki onu bile sakladım kendi sandığımda..

başlangıcı yokmuş yola sürülmenin
dönüşsüz bir gidişin sahibiydik.

biletimizi hüznümüzden kesip okudular
arka b/ölümlerin ışıksız ne kadar boşluğu varsa bize ayrılmış..

koltuk koltuk yalnızlık ve ayrılık..

diken razıdır gülünden
âşığın mâşuğun sabrını yenileyen onlardır..

ben razıydım sokak vardiyesini
kuytu köşelerin
cam kırıklarında canımla yürümeyi.

ardım yeşersin diye gülüşler dökmeyi
ve bir dala sarılıp filizlenmeyi..

bıçağı sırtımda unuttular
ben bir daha dönemem
döndükçe batıyor..

yol yol geçtim
yokluk daha uzun sürdü
şimdi yerleşmek için bir mezar açıyorum içime.

al bu cümlemi kimse artık gitmesin
bütün gidişleri karart..

/ Yüksel batu