YONTULMUŞ BÜYÜMELER

Çokça derinlerde bir volkan…
Kaynağından fışkırırcasına patlamamıştı üst üste henüz
Lavlarla kızışmış dilden avaz avaz susmamıştı kopamayan hıçkırıklar.

Dağlara kar yağardı
Toprağın ümüğüne yapışıp kalan.
Fırın kapaklarından
Naylon poşetlerden
Kaydırılırdı sevinçler
Serçe gülüşler.
Bir sabah uyandığında;
Beyaz gelinliği yırtılırdı köyün
Küreklerle
Evden okula usulca.
Lastikli ayakkabılar hünerinde
Daha hafif adımlardı minicik yürekler baharı
Ama ak gelin düğünlerinde
Islanır, emerdi kanını ince bilekler
Şeffaf topuklar…
Delikli babetler
En lüksleriydi neşenin
Hele ki pamuklu botlar cakası
Değmesindi hiçbir keyfiyetin.
Nasipse giyilirdi bir kez daha doğarak
Değilse, bükülürdü boyunlar
Devrilen ayaklarına tutunarak.

Güneşin batışına dek
Oynanan heyecanlar
Kömür sobası kucağında
Hummalı sızılarla söndürülürdü.
Soyunup masumiyetinden
Haşat edilmiş libaslar
Demir leğende azarlanır,
Bir anne şefkatiyle
Silkelenip yıkanırdı ardından.
Kaymalar, ağlamalar
Hâla kulaklarda çınlayan engin uğultular…

Gece, uyanıp deliksiz uykusundan
Gün ile tokalaşırken
Baharın en güzel armağanıydı
Hanımelleri, menekşe cilvesi
Yasemen salınımı
Narin akasya peçeleri…
Uğurlandı mı
Yamanmış pijemalı
Yediveren gül çocuklar
Oturup bir lastik daha geçirirdi yoksunluktan
Nasır kokan anne elleri.
Meralara koşarken
Güdülen koyunlar
Sevilip sayılanlar adına
Özenle seçilirdi papatyalar.
Gölgeler adımlanarak
Ölçüldü mü zaman
Üç taş omuzunda
Kaynardı kulpu kopmuş kapkara çaydanlar.
Çemberinde bir çocuk
Dünyayı çevirince zayıflamış çubuğuyla
Bir kaplumbağa sırtıydı aslında
Çokça yaşanacağını sanan bihaber sanrılar…
Güvercinlerin göğsüne
Ne kadar gerilse de sapanlar
Iskalamak daha berraktı
Bir kalbin tam ortasını oymaktan.
Kent havuzları
Nice kirlerle el değiştirirken
Sahipsiz değildi yine de
Kaçamak yüzmelerle süslenen çayırlar.

Sabahın her ilahi çağrısı
İbresiydi azmin, hevesin
Okul tadında…
Siyah ve beyazın cümbüşüyle
Yaya gülüşler çamurunda yollanırdı
Çizmesiz çiçekler.
Tonlarca umut
Yüklenip küçücük omuzlara
Daha heybetli yarınlar için
Uğurlanırdı tüm dualar.


Ve ders:
‘Hayal bilgisi…
çıkarın kaleminizi, kederinizi
hayat bir sınav
kopya çekmek serbest o zaman!..’
Geçse de bir kalem
Kalemler yüzeyinden
Ecnebi hayaller beğenemezdi
Nüshasını imzalayıp
Bir tek elleriyle kirleten.

Teknoloji abidesi enerjiye hasret
Gaz lambaları üşümüşlüğüyle
Kıran kırana yarışan kış gecelerinde
Mışıl mışıl örterdi gece karanlığını
Masal tadında dinlenilen öğretiler.
Ateş böcekleri senfonisiyle
Serin bir makam iliştirirdi çimenler
Terlemiş yakasına
Kavruk yazlık düşlerin.
Tane tane dökülürdü bakışlara
Lacivert göğe asılmış yıldızlar
Tutunurken bir yıldız burcuna
Kayıp düşebilirdi damdan
Acemice tutkular…
Nefesler
Kerpiçten, çamurdandı belki
Ama yine de
Betonarme hisler henüz yükselememişti.

Yeri göğü daha sağlam adımladı mı
Boy veren her çocuk
Dallanıp kök salarken
Ülfet ve külfetiyle
Vakti gelmişti
Emek bilincinin
Kazanıp akletme direncinin aşısı.
Ağrına gitse de bir anne yüreciğinin
Göz göre göre
Bir kulaktan vurup diğerinden kaçmamalıydı
Ayakta durabilmenin acı şırıngası.
Evin atası
Henüz erken deyip
Karalamak istese de bu mahzun tabloyu
Ertesi gün
Asılırdı boya sandığı omzuna
Utangaç göz yaşlarının.
İlk müşterisi olurdu hayat:
‘Beğenmezsem
soluk vermem!..’
Çamuru, kiri, necis kokusu
Tırnaklanıp sökülse de hayattan
Alınamazdı ederi emeğin
Kırılır giderdi boyunlar
Ardına bile bakmadan…
Güneş yorulup
Mola verirken günlük vazifesine
Dönülürdü tozlu topraklardan
Mahcup ve üryan…
Baş konunca yastığa
Ve birkaç metelik
Erin ellerine tutuşturulunca
Sular seller haykırırdı
Uçsuz bucaksız çarşaflara.

Sonrası
Çok çeşit umutlarla, heveslerle
Var olmanın hakikatiyle
Buzu erimeden
Susamış hayatlara sunulmaya çalışılan
Sular, limonatalar…
Karbonmonoksit kahvehanelerde
Bir bardak daha tutmaya çabalayan
Soğuk sulara tutulmuş yanıklar
Azarlanmalar…
Toprak bacalardan dumanı tüten
Grup müşterilerden mürekkep
Yıkadıkça kuruyan
Yağlı bulaşıklar geçidi…

Ve şimdi
Yemeden yedirilen
İçirilen
Giymeden giydirilen
Meccanen büyütülen koskoca yalnızlıklar…
Tenha bir gecenin tam ortasına otururken
Dönüp dibine sessizce bakıldığında
Bir daha düşülür dilsiz kuyulara
Çünkü;
Velâyeti çoktan verilmiştir mazinin
Hayatın korkunç kollarına!...