camdan cama iki tel
iletken kalbini asıp birini diğerine veriyor
bu kadınlar deli
çatısı kırmızı olunca
kimin aklına gelir merdivenlerin sessizliği

geçiyormuş
yol boyunca tabelaları okuyormuş
alim oluyormuş
lokantanın camında
komik kolombonun yeri yazıyormuş

kahkahasını görmeyince ağlama sanan
şükür ki öyle değilmişsin
kendi haline gülümseyen aynaların
alaycı operası karışmış yanaklarına
sanki şebeke suyuna ilaç katıyorlar
daha uzun oluyor çocuklar akıllarından
bihaber zihin egzersizleri
televizyonlar ziya

mucizenin yanı başında sohbeti yeşil
dallarını rüzgar ezgileriyle aralayan
sisli mevsimlerin altında
ruhanileşmiş bir dille konuşuyorlar
mesafesi ne olursa olsun
iyi anlaşıyorlar

uykuya yenik düştükçe çekilen
bağımsız yükselişini sürdürüyor hayela
ellerinin ne işe yaradığını çözemiyor bir müddet
silkelenip uzaklaşıyor kendinden
koşulsuz
hakikat yüklü zenciler.