yaz gelince yokuşa doğru fırlatılan taş
çocuk saksısında adam büyütüyorlar
halının altına itilmiş hiç bir duygu yok
şimdilik göğü kirletmekle meşgul adımlarını sayıyoruz
gelmedik mi yoksa
yoksak kim
bizden bizi çalabilir ki

aklı endişelendiren sabırdan bir intikam yaratmak kendine
sözcüksüz içinin boşluğunda kıvamı artarken yalnızlığın
taş bağrına yapışan kelimeleri temizlemek asıl vazifen

şimdi bu yay buraya kadar gerildi
kalbine sapladım hiç olmamışlığı
yan gelip sırlarını paylaştım
bir yoksulluk çöktü üzerimize
tanecikler ağlatıyordu sözlerimizi

duygularımı sonsuz bir hiçliğin içine atıyorum
yitirdiğimiz kalabalıklar artık yok
menekşeler parkına giden yolda tüketilmiş
eski bir aşkı sınıyorum ruhumla
öpüşerek geçiyoruz sonbaharları
içimi bulut sanan ellerin yükseliyor göğe

orada yanaklarımı sızlatan acılar var
anımsatıyor düşen tatlı su balığının suda kıvranışını
ölüyorlar mı diye soruyor yerden bitme
ölüyorlar
bizden yakın
bizden çok
bizim gibi.