yüreğinin rüzgarıyla şiire ses olan hkaraşahin abime merhabayla

yüreğin çok büyük usta ...









yaranın kabuğunu
acıta acıta kaldırdığım
daha büyümemiş hayallerimle
çıkmıştım yola

farklı bir kentte
farklı bir lisanla büyümüş
kısacık ömrümle
doğduğum toprağın
asfaltına gidiyordu
sıcak tekerleriyle otobüs

şehrin kapısında
o küçük bedenimle arandığım vakit
jandarmaların
matarasına takılıydı gözlerim

daha girmemiştim sınırından Amed’in
caddeleriyle kokusuyla tanışmamıştım
ben asker abilerin
kimlikleri neden topladığını değil
şimdiye kadar gördüğüm diğerleri gibi
neden gülümsemediğini düşünüyordum
halbuki
asker her yerde aynıdır diye bilirdim

anaları yaşındaki analara
neden
gel git otur dur diye komutlar veriyorlardı
ki
bir kadının bavulunda
kenarından sarkan haliyle çamaşırları
ve umursamaz bir şekilde
aramaya devam etmeleri mahremiyeti

dağların utangaç bakışları arasında
kalkan otobüste
kimseden çıt çıkmayışı
herkesin ölü birer misafir olarak girişi kente
kurduğum düşlere kurşun olup sıkılmasıydı


yaranın kabuğunu
artık kaldırmadığım şu zamanda
yaralı düşlerin
nasılda devamlı deşildiğini biliyorum
surların sımsıkı susturulmuş tarihine
adım attığım geçmiş
hala gözlerimde bir çocuğu barındırıyor
her köşe başına çekilmiş
panzerlerle uyanan bir kentin
saklanmış ezgileriyle ağlıyorum
yinede yağmurlar yağıyor
Amed’in sokaklarına
ve daha çoğalacaktır kokusuyla hayaller biliyorum ...!



video için nujin eyvallah sana ...