Ufuklar ötesine dalan kara gözlerin düşer diyarlar ötesine ,
Geceler düşerken saçına, gözlerine ,
Avuçlarından kayar yıldızlar .
Ay gökyüzüne tırmanırken ağır ağır ,
Dolunaylı geceler akar yüreğine ,
Uykuya ve şafak ıssızlığına düşer aklın.
Rüyalardan geçerken ,
Maziler dolanır ayaklarına birden ,
Düşer ruhun anka kuşunun kanatlarına ,
Vararsın öteki diyarın haykırışlarına .
Bir bulut üstünde yolculuğa çıkarken ,
Ruhun öteki diyarın kimsesiz çağlayan nehirlerinde ,
Her sabah gözyaşlarını taşır .

Gün ağardığında ,
Sessizliği bölen kuşlar , pencerene konakladığında ,
İşte o an ,
Yüreğin isyanlarda olur ,
Aklının dolanbaçlı sokaklarından düzlüğe varırsın .
Yüreğinin saklı bahçelerinde ,
Mazilerin canlanır .
Sokaklarının ıssızlığı kesilir ,
Denizlerinin durgunluğu gürbüzleşir ,
Ruhunun bitkinliği biter ,
Bedenin yorgunluğu diner.
Yüreğinin saklı bahçelerinde ,
Ondan geriye kalan tek şeydir ;
Jilet kesiği mazileri .
Ve tek hatıratıdır çokca .
Gürbüzleşen isyanlarınla ,
Çelikleşen umudunla yürü
Ay ve yıldızlar yoldaşındır artık..
Dolunaydır ,
Yüreğini aydınlatan .
Ve yoluna ışık olan ,
Asla da sönmeyecek olan isyanın ateş parçasıdır .

Rüyalardan geçen ruhu ,
Kayıp diyarın sahiline vardığında ,
Hüzünlü melodiler eşliğinde ,
Yoluna aydınlık olan dolunayı izlemeyi seviyordu yüreği .
Dolunay her gece olmadığı gibi ,
Melodilerde her gece çalmıyordu ,
Her gece yüreği biraz daha kırılıyordu .
Elindeki gitar’ı da kırıktı ,
Ve ince parmakları titrekti .
Bir sigara çıkartıp iki üç fırt çektikten sonra ,
Ağır ağır sahil kasabasında yürüyordu .
Ama biliyordu ruhu ve yüreği onunlaydı ,
Biliyordu gökyüzü onunlaydı ,
Yıldızlar ,
Dolunay ,
Gece ,
Deniz .
Biliyordu aslında
Ve izliyordu kerpiçli evin damından ,
Mezopotamya gecelerinden biliyordu .
Her gece onların gökyüzündeki danslarını izliyordu ,
Bütün soytarı günlere inat ,
Bütün kötülüklere inat ,
Gökyüzü bütün sevgilerini gösteriyordu sanki . .


Renas Tutaste