I

Ve kadın acı bir tebessüm çıkarır kıl heybesinden
Döker onu uykularının orta yerine
Yılların vurgununda dönüşür
Koy olur kendi denizlerinde
Dalgalar yalarken kıyılarını
Özlemler yelken açar yetim sevdasına
Hayattır artık ona ada
Bulur kendini yalnız ufuklarda...

II

Kadın yine sustu
Sığındı gölgesine dağların
Heybelerini karıştırdı
Serdi sofrasını
Yüreğini avuçladı koydu ortasına
Biliyordu bu dağ onu dumanıyla boğacaktı
Onu güçsüz sanacaktı
Oysa kadının demirdendi omurgası
Omurgasını kendine sakladı
Gözyaşlarını da ortaya koydu kadın...

III

Kadın sus dedi yüreğine
Susmadı yürek
Kadın kır dedi yüreğine
Kır zincirlerini
Bak havada bahar kokusu
Dalında bir uğur böceği
Dalında bir gülün.
Acı derinde dedi yürek
Silemedim izini
Uzanmadı ona elim
Ateşe dönmüşüm
Suya hasret...
Aşk yakar dedi kadın
Dengine düşmezse boğar.
Ve kadın dur dedi yüreğine
Durdu yüreği kadının...
Ateş söndü...

Nilsun Usluoğlu Aslan