Su olup akıverdi avuçlarıma
Kelimelere sığındım
Kana kana tükettim
Bendeki grileri.
Göğüs kafesimin orta yerinde
Çatırdadı bir tohum.
Sağdım dünleri bugünden
Düşlerimden ayırdığım cam kırıklarıyla
Sırtımdan sıyırıp attığım tüm yükler
Önümde sade bir koleksiyonun
Damıtılmış tortulara bulanmış
Siyaha kesmiş anıları…
Çarpılır ayaklarıma buğusu.
Flulaşmış görüntüler,
Hayal misali sevdalar…
İğneyle tutturulmuş eğreti acılar...
Zorla sokuşturulmuş bir heybeden
Düşerler zamanın tıkır mıkır çözülmeleriyle
İş görmenin sadetini sırtlayan avuçlarıma.

Sonrası olmayanın güveniyle
Bir celsede boşayarak her şeyi
Gözlerimi bağlayan ellerin
Mendillerinden kurtulurum
Kör olmadığımdır gerçeğe dönüşen o an.
Pembe sadece bir renk...
Tozunu silip anılarıma katarım.
Artık bu aynada gördüğüm benle rahatım der
Benim kükreyen yanlarım.

İşte benim demli çay kıvamındaki
Kendinden kendini doğuran hayatım
Ve ben Çatı katımda biriktirdiklerimle...
Daha iyi bir dünyanın ustasıyım...