Karıncalarla hasbihal edişim
Çok değil az önce
En inceden inceye...
Tırnaklarını geçirir
Kumunu bırakır üzerime...

Kavramsız dans edişler
Karın boşluğumu acı ile doldurur.
Sözlerimde kederden öte izler,
Kemirir de kemirir...
Karıncalar bende çokça yer edinir;
Şüphede dost düşman hallerimiz
Kendi kavlince
Eşeler duvarlarımı...

Bir dert ki tende
Birikir küçük küçük haller ile
Çöreklenir gönül haneme.
Hanem dediğimse kulemdir
Hapsedildiğim bu bedende...

Süveyda bir közdür...
Aşka payi taht...
Şahikada bir düşünce
Her şeyi deler geçer...
Sınır tanımaz gölgeler
Şüphe bırakmaz peşimi,
Ateşimi sıyırır döşümden.
Gözlerim kördür o dem;
Kalem bile küser,
Lekeler birikir
Aşka tomurcuklanan çiçeklerde.
Omurgama iner bir sancı,
Karıncalar doluşur ellerime;
Kollarımı bağlar
Bir garip sızı...

(Karıncalar neydi derdiniz benle
Yuvanızı kuramadınız mı başka yerlere?)