bir bütün düştü ellerime
kurdelesini ben açtım hayatın.

ayağımı yere basmakla başladı sürgün
anladım.
aşağıdan yukarıya çıkılmıyor
yukardan aşağıya bitiyor gün.


gönül evimde ağıt yakan yumurcak.
unuttum beşiğin düşünü
zaman büyüdü ben ölürken
ince bir duvarın resmidir ömrüm
sıvasız
sözle besledim yarasını
kaderim feleğin çarkına kurulu bir salıncak.

beyazı solduruyor katran
adadım kalbimi adak say
kan çanağından bir damla değdi,
beyazın kanatlarında kırmızı bir benek
uçamıyor sevginin kirlendiği arşta
kovuğunda bulut bulut hicran.

gülüş konmuyor solgun yüze,
gülüşün misafir yolcusu
geçiyor ağzının kenarında
sensiz kahkahanın savruk sevinci
yarımayaz dudağında kaldı izi
bir çift gözdür ağlıyor yalnız
söküyor kendini buluttan süze süze..

kaderin acı miladında doğdum
ilk aşka açılmadı gözlerim
kendi yaramı aşkla boğdum.

niye baba?
kokladığım hergül solgun
dilim mi ölgün


bir diken kadar acıda olmadım
dün öldüm
beni bugün güllere gömün.

/yüksel batu