Bölünmüş kederim gecenin eşsiz karanlığına
Aydınlığı arıyorum, kahretsin bulamıyorum
Çok değil biraz ışık istiyorum
Ama nafile, daha da boğuluyorum
Nefes alamıyorum sanki kendimden korkup
Yine kendimde başla yerlere sığınıyorum
Ve susuyorum…

Depremler oluyor yüreğimde
Her yanımda ayrı bir yüz,
Her yanımda ayrı bir sancı,
Korkarım kaderim tüm hakikatlerden daha da acı
Görülecek bu acı bitecek elbet

Çünkü ben;

Şimdi bile bile yaşamak istiyorum
Aydınlığı da yine yine kovalıyorum
Bıraktığı gibi bulacak beni
Depremlerden de kaçmıyorum
Yarım bıraktıklarıma inat
Yine gururla yüreğimle savaşıyorum
Ve susuyorum…

Aslında ben yine yine yazıyorum kalemimi
Susan sadece dilim
Yüreğim de kalemimde hep yazıyor
Masaldı belki hayatım,
Yorgun kalbim attıkça yaşlı ruhumda
Sadece bende yaşadı ve yaşayacak

Çünkü ben;


Ruhumda benliğim de kaldıkça
Masal da bende mutlu oldukça
Aydınlığa merhaba diyeceğim
Daha çok seveceğim daha çok üzüleceğim
Ben insanım hem gülüp hem ağlayacağım
Ve ben insanım hem yaşayıp hem öleceğim!…