Her zamanki gibi zarif, dokunaklı ve okuyucuda ince bir sızı bırakan dizelerdi. Muhasebe ve bilânço uygulamalarına vakıf biri olarak şiirin bir borcun ifasını aşıp şairi alacaklı konuma getirdiğini çok rahat söyleyebilirim. Sayfaya yansıyan duyguların içtenliği ve cömertliği diğer okuyucuların da dikkatinden kaçmamış olsa gerek. İlk mısradaki hüzün ve ince sitem, ikinci mısradaki şeb-i arusu andıran yeniden diriliş özlemi, üçüncüdeki özveri dolu yarenlik duygusu, sonrasında ise koyu bir matem ve zemheriden bahara geçiş arzusu…

Yokluğun hiçbir zaman
mahzunluğun kadar sızlatmadı yüreğimi
Kırk gün dörtyüzkırk gece
kırık kapılı yerle yeksan şehrimin
dehlizlerinde aradım çehreni
Söylesene sevgili
sen de hiç
kalabalık meydanların orta yerinde
kayıp bir çocuğun burnu sızlar gibi
özledin mi beni?

Bu dizeleri bir şiirin giriş bölümü olarak kaleme almıştım ama devamını getirmek mümkün olmadı. Eğer bir gün tamamlarsam Ardından/Kor düğüm başlığını emanet olarak almak isterim mümkünse. Son olarak bir bütün halinde baktığımda şiirin genelinde hüzün ve umudun hep kol kola olduğunu, hiç birbirinden ayrılmadığını gördüm. Bunun da şiire ayrı bir lezzet kattığını ifade etmek isterim.
Hisseden, hissettiren yüreğiniz dert görmesin.. Tebriklerim ve saygılarımla…