15
Yorum
65
Beğeni
0,0
Puan
2770
Okunma
Kaldırınca örtüsünü kuyular
İçe kanayan yara sağalır belki
Belki kıyılar, doyar kumuna
Sular çekilir dehlizlerden
Denize varır gözlerin...
Denir ki;
Kavuşmaz insan insana
Dağına göre kar...
Nefes tenden öteye
Geçer geçmez çıkar mı can!
Kalırsa bir buğu
Kabuğumdur örselenen
İçinde hep ben...
Biliyor gece
Ne kalır ay’dan geriye
Neler dökülür insandan
Yumak gibi bükülüp
Kızgın şişlerle örülen
O iki ters, bir düz haroşaya...
Hadi gel diyor bir ses
Bir ses ki çok kişinin kaygısı
Gölgelerle paylaşılan bir ömür
Kırmızıdan griye keskin geçiş
Griden evriliş sonra siyaha
Oysa ki ne gam;
Ölüyor insan en fazla!
Özlem TARHAN
Aralık/2017