Aşk çoktu yalnızlığımıza.
Vakit uzak bir kentti.
Ayrılıktan kalmış yeni vedalar,
Eskiler kadar beş para etmezdi.


Aşk çoktu yalnızlara.
Ne sevgiler o masaldaki gibi
Ne yarınlar umut dolu bir serüvendi.
Hayat sahteydi.
Ve biz tekrarlanmış dünlerde,
Gözyaşlarına yenilir olduk.
Hayat gerçeklerden sahteydi.


Bitmiştin sende bir gün.
Adına geçmiş dediler.
Seviyorum diyen herkes gibi,
Teker teker gittiler.
Sanma ki çocuk hayatın neşesi herkese,
Aldanma çocuk beyazlarına,
Senide bir gün kirletecekler.


Zaman.
Kahpeydi zaman.
Dünlerin bugünden farkı yoktu.
İnsan yapmadıklarıya yaşar,
Yapmış gibi övünürdü.
Ve adına sevdi derdi,
Sevgiyle vurup gidenler,
Adını koyamadığın herşeyde bir nokta,
Hiç gelmediler.


Ardından yaktım bir şiir.
Soru sormak gibiydi,
Sonu bulmak kadar sevdiğim,
Ve sanmıştım umutlarımla kendimi kahraman,
Aynada bulamadığım benlerde,
Kayboldu yarın denilen lanet bir zaman.


Hayat.
Ararken kaybettiklerindi.
Hiç bulamadıklarını sevdiğin,
Cenneti yaşamak istediğin gözlerde,
Cehenneme girdiğin.
Yalnızlık kokuyor sessizlik,
Yalan kokuyor tebessüm,
Ve üzerine oturmuyor mutluluk,
Herkesten sakındığın bir aşk,
Herkesin olmuştu el meydanında.



Sen yoktun.
Senden kalanlar yoktu.
Acıların insanlara mutluluk,
Mutluluğun ışığı bekleyen bir mumdu.
Şiirlerin kimsesiz.
Sen kendinden kaçar halde,
Başkalarına sadece teselli oldun.


Aşk çoktu yalnızlığıma.
Nerde bırakmıştım aynada gördüğüm beni.
Hangi vedada savurduk hayalleri,
Ve kaç ceset gömdük kendimizi,
Başkaları adına.
Hayat.
Unuttu bizi.
Kalp mezarlığında.


Her seni seviyorum bir vazgeçiştir.
Yalandan koparılmış.

Vesselam.