korku yerine cesur olmayı
bekliyordu senden yaşam..
oysa sen ruhunda biriken paranoyak
endişelerin içinde kalmayı tercih ettin,
yaşamak için savaşmayı değil..


şimdi gözlerine ve hele bakışlarına
bakınca görüyorum topladığın bütün korkuları
içinde yaşamın tek bir kılcal damarı yok,
buz gibi donukluk hayatın uzuvlarındaki
her kaleyi teslim almış,
sinmiş yorgunlukların içine mağlubiyetler,


ve seğirtmeyen kupkuru dudaklar
sanki düşmek üzre yerinden,
cümleler morg masasına düşmüş
cesetler gibi her sözcüğü yutmakta
ve yine de ısrar ediyorsun
bu bocalamayı yaşamaktan.