En çok kömüre çalan gözlerin sarardı beni
Hep aynanın karşısına geçip
Benimki daha kara dediğimiz
Bendekiler daha karaydı ama
Senin gözlerinden baktılar zamana


Doktora gitmiştin de damla verilmişti hani
Her bir damlada açılırdı gözlerinin rengi
Ne gülmüştük
Yine açık renkle bakan yönünden bakıyorum hayata


Gidişim kaç gün oldu bilmem
Zaman bir bir vuruyor ahmere
Hiç vakitsiz gelmedi günberi
Kaç gün geçti seninle iş çıkışı görüşmeyeli
Sayıyorum, bir elimin parmakları işte
Bunlar dört ayı tamamlarsa geleceğim
Haberin olmasın olur mu?
Bu şiiri okuduktan sonra


Evinin zilini çalıp aşağıdan bağıracağım –sucu… Diye
Aç olur mu?
Bil ki özlemişliğimle gelen benim
Bil ki annemden çok sana sarılacak boşlukta kalan ellerim


İnanmıyorum. Zaman mı hızlandı yoksa
Bak sen de dakikalara pervane gibi dönüyor
Işık senin başın çünkü
Biraz kahve telvesi düşüncelerin
Falımız da ne çıkıyor
Senli benli zamanlar mı yine
Esmer kız söyle


Parmaklarını her gün yan yana koy olur mu?
Bunlardan dört ay olunca
Geleceğim
Mehmet Efendi kahvesi hazır dursun
Dolabın ikinci rafında
Gelecek evveli bakıp fincan dibinden söyleriz
Haylazlığıma kızma
Bil ki acılarımla gelen benim
Bil ki kanamalarımı durduracak bir tek senin ellerin