18
Yorum
0
Beğeni
4,0
Puan
2373
Okunma
küçüğüm
bu yüzden aldatır zaman
samanını yaktığım kağıtların vakti çoktan geldi
anneme yazdığım her şiirinde finali
büyüyemeden vuruldu yüreğim
acıya öğüt giydirdim
birini anlayamadan bin tane biriktirdim
satacak kimse yok
akıldan kaçınca sokağın başında
deliye selam verdim
aleykümselam demedi
henüz o da bilmemiş acının rengini
sıyırmış usunun gizemini
evime dönüp yol çizdim
anne ben pişmişliğin manasını hiç bilmedim
yemek pişerdi yerdik
suyu hiç pişiremedim
kaynayınca buhar olur
buz haline getirip saklayamadım
soğumak isteyince yanan yerim
sevdaya kızardım
ayrılık nedir kimseye sormadım
çalmayınca telefon o zaman anladım
anne ben hiç aldatmadım
aldandım her defasında
samanın yanması gerekmiyormuş kağıt olması için
ve zaman saklanmazmış onun içinde
kullanılmazmış yeri gelince
sonra ben kanayan yerlerime gelincik sardım
durdurur mu diye düşünmedim
rengini tanıdığımdan yanıma aldım
anne son zamanlarda adımı yaşatamaz oldum
başım dik değil ve tek değil bu hayatta
bedenim doğrulurken her defasında günaha
başka biri daha var işte yanımda
ruhumu sardı derken bedenimi siyaha boyadı
kaç milyon kere yıkasam gider bu karartı
sonra dedim ki;ağlamakla yıkanmıyor ruh
ellerimle sıktığım bedenimden bir türlü çıkmıyor
ömrüm ateşlerde
yeminler var yanan yerimde
sinemin en derininde kıvrılıp yatan yalnızlık duruyor
kokusu farklı tütüyor bu meretin
sen gibi değil keşmekeş sanki
içim almıyor ama kovmakla da gitmiyor işte
başka bir tat bu dudaklarımdan ismin siliniyor
!!!
anne ben gidiyorum
şiirin yine finalsiz kalıyor
içine yazamadım biz denklemini
seni seviyorum kimse bilmiyor
ve kime sahip çıkmıyor
kişilik kavramı git gide kayboluyor
anne yine bekle şiirinin finali elimi kaşındırıyor
4.0
100% (1)
Cevap Yaz
