Ah kalbimin kırık yanı
Dertli sevdası
Aşka düşünde parçalanan dizlerinin acısı
Vurulduğu kurşun değil de
Toz toprak olmuş
Kavruldukça esmerleşen ellerinin
Yalnızlık yası
Oysa adım Elif benim
Ak değil kalem tutan ellerim

İşte böyle be can diye son bulmaya başlayan şiirim bir yanı
Öykündükçe onu sabaha sarmalı
Yorgun argın ve dargın düştükçe
Düş içinden çıkıp serin sulardan yani oraya
Karamsarlığı atmalı
Yine boğulan yüreğim
Zamanımda sancılı akrep gibi kalan
Acının dibine dert soktukça
Parçalanan benim
Kaybolan sadeliğim

Dedim ya cümbüş gibiyim
Al’dan çıkıp karaya bürünen
Karayı sevmeyip denizde üşüyen
Sarılacak yılan gibi gelirken
İstanbul içimde deliren
Deli gömleği giydirilip
Ebediyen tedaviye mahkûm görülen

Ah şimdi de bir hüzün gelip içimde şaha kalkan
Durduğu yere yakışmayan
Sevdim dedikçe aşkı içimden sökülüp atılan
Sevilmeyen benim işte
Neden sorup duruyorum doğan güneşe
Olmaz bundan böyle
Bende yandıkça döner küle
Külümden doğarım güne



e...