elini susturdun
çoktandır iyi şeyler adına aydınlığa çıkmıyorsun
merdiven altında unutulmuş eşyalarla
çatılarda uyutulmuş anılar arasında kaç kat olursa olsun
birini kediler sever birini kuşlar
yağmurun duyduğu kadar

kim geçerse geçsin
ya aynı şeyi düşünmüyorsa demeyeceksin
düşünmüştür muhakkak o bilmese de
uykusunda yakalandığı rüyanın büyülü köşesinde
kalbine değen fısıltılarını duymuştur
anımsamıyorum dese de

sen çağırır ol hazırlan
dünya küçük sevinçlerin hatırası ile dönüyor
tanıyor dağlar taşıdıklarını
denizler kayaları
sırası gelince öpecek her damlaya
değecek kadar zaman veriyor

oysa bu umutlu kapılar açıldığında
korkuyorsun uğultusundan günün
kalabalık der geçersin
umutsuzluğun gözyaşlarını değil
içinde ki şarkıları seversin

bir gece daha karanlığa toplanmış
dirilmek için sıraya geçer anılar
yıldızın kanayan ışığından beslersin
gonca bir güldür şiir dilinde
yemyeşil gözleri ile bahar
kapına geldiğinde.