-I-



1969 ilkbaharıydı
lunapark gelmişti şehrimize
gözümü açıp kapattım
birden çıkıvermişti karşıma
salına salına yürüyordu
solgun bir yüz
düştü kaldırıma
esiyordu rüzgar
egzoz sesleri acıtıyordu gırtlağımı
kaldırmamışlardı sobaları

utandım. olmamalıydı. yürüdüm. adam eliyle çeviriyordu salıncağı
bu denli karmaşa
evet,
baktılar
üzerimde pantolon ceket
oturdum salıncağın birine
adam baktı,
çocuklar baktı
gururu kalmamıştı parmaklarımın
ve güzeldi
sallandı yüreğim
rüzgar yakamı kaldırıyordu

bundan böyle paramparçayım dedim
bizi yapanları aşmıştı asır
sevmedim sonradan gelenleri
aşkı salladı usulca
bir kötülük yapmamıştım oysa yağmura
saçlarım ıslandı
gözlerimden tuttu çocuklar
bir anda duraksadı salıncak
atladım
ilgilenmiyordu hiç kimse benimle
ve kötülük de
ne umurumda olurdu

1969 ilkbaharıydı
anımsar mısın yüreğim
seni o gün sallarken kalabalık arasında
biri bağırdı kızarak
’insene oradan aptal adam’
orası çocuklarınmış
en zorlu gündü seni sallayıp
uyutmak isterken
serserinin biri eleştirdi beni
usumda o vardı

zor bir gündü
bağırdım kendime, sana
ne güzelde ölüm kokuyordu yatağım
hüzünlü vuruyordu yorganım
baktım çehreme
kan akıyordu damarlarımda
oysa ne kötülükler yapmıştım ben
hiçbiri onları kızdırmamıştı



-II-


Benim için daha zorları vardı!

Çivilerle söktüler içindeki dermanı
bir ara korktum
hiç aralıksız kahroldum
gözlerim altı mosmor
dikildim karşılarına insanların
2013 kışı hayvanat bahçesi
yaşlı gözlerim
göstermek istedim herkese aşkı

Kurbanlık bir koyunduk seninle beraber
dikilen sırtımdan akan ağrı
kalmadı farkım toprakla
gürlediğim yıllar pek geride kaldı
insan kaçamaz ya, kaçamadım, kurudu ırmaklar,
dediler ’teknoloji var oldu’
ışıl ışıl parlayan pencerelerim yok oldu
kutsal öcümle beraber burkuldu bileklerin
yavaş yavaş büyüyen ölüm
üşüdüm
ıslandım
dışarı da yeşil ne varsa griye boyandı

Seninle daha zorlarını yaşamıştık
insanlar geldi
bazıları selam verdi, bazıları takmadı
aramaktan yorulmuştum oysa
sızladı bacaklarım
bütün acılarım
o mutluluk hayallerini anımsadı

Ne varsa geriye kalan
tanımamalıydım dedim dünyayı
bendim oysa o çok güçlü hayvan
senin gibi birini üzdüler, kırdılar
çağ atladı sevgiler
ellerimle kopardım papatyayı
gül ektiğim ruhum çoktan solmuştu

Bakmasam daha iyiydigeriye
binlerce güneş yuttu bu karanlık
inanmıştık ne güzel, her gün yeni bir umur
kandırıldık
önce seni incittiler
sonra beni
bıraktım her şeyi
bırakamazsın diyecek kadar küstahlaştı insanlık
dişlerimle teker teker doğrarken aşkı, neredeydiniz?

Beni var eden kadar hüzünlüydün
yoldaşım olamadın
kapandı ne kadar ışık dolu damarın varsa
tabanları ıslak gence ağladım
döküldü karanlık üzerime
soydular beni
beklemediler
demem için her birine ’güle güle’